สมัยก่อนผมเดินไปกินเหล้ากับเพื่อนฝูงแถวสุขุมวิท ซ. 6 และผ่านโบสถ์เป็นประจำ ตอนนั้นโบสถ์ใจสมานยังเป็นบ้านไม้เก่า ๆ หลังเล็กๆ ทุกครั้งที่เดินผ่านก็ด่าพระเจ้าเป็นประจำเช่นกัน การกินเหล้าของผมนอกจากจะทำเป็นกิจวัตรประจำวันแล้วในทุกๆ เย็นอย่างขาดไม่ได้แล้ว ในวันหยุดสุดสัปดาห์ก็จะกินติดต่อกันไปอย่างไม่หยุดหย่อน เรียกว่า ศุกร์เมา เสาร์ซ้ำ อาทิตย์ถอน จันทร์ลา (ไปกินต่อ) ทำนองนั้นเลยทีเดียว ผมคิดว่านี่เป็นความสุขของชีวิต จนผมตกเป็นทาสของเหล้าอย่างไม่รู้ตัว
จนในคืนหนึ่งผมจำได้อย่างแม่นยำ คืนที่ผมเดินถือขวดเหล้าโซเซไปมา ผมไม่อยากจะอยู่ในสภาพนี้เลย ผมตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้าถามว่า ” มีใครไหมที่ช่วยผมให้พ้นจากสภาพนี้ได้ “…ไม่มีเสียงตอบ …
…ต่อมาผมมีโอกาสได้ไปโบสถ์ และหลังจากนั้นผมไม่มีความอยากกินเหล้าอีกเลย ผมงงมาก ๆ ว่าเป็นไปได้อย่างไร เพราะเมื่อก่อนผมขาดเหล้าไม่ได้ ผมจึงคิดทดสอบตัวเองในเทศกาลกินเบียร์แห่งหนึ่ง ผมเดินเข้าไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนฝูงเหมือนอย่างเคย แต่ทันทีที่เบียร์เข้าปาก ผมอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง ไม่เอาอีกแล้ว…เข็ดครับ เพื่อนๆ งง ไปตาม ๆ กัน เพราะผมจัดได้ว่าอยู่ในระดับแนวหน้าของคนเมาแบบหัวราน้ำ แต่เดี๋ยวนี้แม้นกลิ่นเหล้าผมยังเหม็นไปหมด
ขอบคุณพระเจ้าที่พระองค์ทรงเปลี่ยนแปลงและให้ชีวิตใหม่กับผม พระเยซูคริสต์ช่วยให้ผมเป็นไทอย่างแท้จริงครับ
คุณไสวศักดิ์ เหลืองอรุณวิไล