ประมาณกลางเดือนกันยายนปีนี้ช่วงที่มีมรสุมเข้าที่กรุงเทพฯ คงจำกันได้ วันนั้นมีฝนตกหนักและพายุแรงมาก

ช่างที่ทำการปรับปรุงชั้นเก้า ที่คอนโดข้าพเจ้า (รื้อถอนออกแล้วทำพื้นชั้นเก้าเป็นหลังคาแทน) ลืมปิดช่องน้ำแอร์บนหลังคาในแนวห้อง X005 เมื่อฝนตกหนักมากน้ำจึงไหลจากหลังคาลงมากระแทกพื้น ซึ่งเกิดการอุดตันเนื่องจากมีเศษหิน ปูนอุดอยู่ที่ปลายท่อ น้ำเลยไหลออกไม่ได้ ทำให้น้ำถูกกระแทกไหลย้อนขึ้นมาตามท่อ แล้วก็ทะลักรั่วออกมาตามห้องแนว X005 ตั้งแต่ ห้องชั้น สอง 2005 – ชั้นหก 6005 และ ชั้น 7006 ซึ่งอยู่เป็นคู่แฝดกับห้องข้าพเจ้า (7005) ทำให้เกิดมีน้ำทะลักออกมาทางเครื่องแอร์ แล้วก็เปียกปอนชุดเฟอร์นิเจอร์ ข้าวของในห้องที่เจ้าของเข้าอยู่แล้วเสียหายกันมาก ข้าพเจ้ากำลังอยู่ในห้องสอบนักศึกษา ก็ถูกน้องเพื่อนบ้านโทรตามตัวให้มาดูห้อง พวกเจ้าหน้าที่ทุกคนเป็นห่วงห้องข้าพเจ้าเพราะว่ารู้ว่าทำบิวอิน ห้องอื่นที่ยังไม่เข้ามาอยู่ก็เป็นห้องว่างๆ เท่านั้น แต่ข้าพเจ้าไม่สามารถออกมาได้

ข้าพเจ้ากลับบ้านด้วยรู้สึกไม่ค่อยกังวลสักเท่าไร วางใจว่าพระเจ้าจะดูแล ถ้าพระเจ้าอนุญาตให้เกิดก็ไม่เป็นไร ( น้องเพื่อนบ้านที่โทรไปบอกยังบอกว่าพี่หงุ่นไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ ห้องผมมีน้ำตกพุ่งออกมากลางห้องเลยนะ โซฟากับแอร์แย่เลย คนงานมาระดมช่วยกันเช็ดใหญ่เลย ) เมื่อข้าพเจ้ากลับไป เกือบหนึ่งทุ่มช่างที่คอนโดรออยู่เพื่อเข้ามาช่วยกันตรวจเช็คห้อง พบว่าไม่มีปัญหาอะไร อัศจรรย์ที่ห้องข้างๆ ร่วมกำแพงเดียวกันกับ ข้าพเจ้า 7006 กลับมีน้ำรั่วมากแต่ไปออกที่แอร์ที่ห้องอีกด้านหนึ่งแทนซึ่งไม่ใช่ที่เป็นด้านกำแพงร่วมกับข้าพเจ้า

น้องๆเพื่อนบ้านเล่าให้ฟังว่าวันนั้นพวกเค้าตื่นเต้นและเหนื่อยกันมาก เจ้าหน้าที่นิติ ลูกบ้าน คนงาน วิ่งวุ่นกันโกลาหล เพราะว่าเป็นครั้งแรกที่คอนโดนพายุขนาดนี้ หลายคนมาบอกที่หลังว่ามีแต่คนถามถึงห้องพี่หงุ่น แต่พวกเค้าก็เข้ามาดูให้ไม่ได้เพราะว่าไม่มีกุญแจเข้าห้อง (ข้าพเจ้าย้ายเข้าอยู่แล้วกุญแจไม่ได้อยู่ที่ห้องนิติ) หลายคนในคอนโดวันสยาม งง และสงสัย ว่าห้องข้าพเจ้ารอดมาได้อย่างไร ทั้งๆที่แนวร่วม 7005-7006 ลงมาถึง 2005-2006 โดนกันหมด มากบ้างน้อยบ้าง บางห้องมีความเสียหายมาก โดยเฉพาะบางห้องต้องขอเปลี่ยนแอร์เปลี่ยนโซฟา (ก็เล่นเกิดน้ำตกมิตาเกะขึ้นกลางห้อง แบบในละครเวทีเรื่องข้างหลังภาพเลยนี่นา) แล้วห้องข้าพเจ้าก็เป็นห้องเดียวที่ทำตู้บิวอินไว้เก็บของเสียเต็มทุกกำแพง

เมื่อทุกคนกลับออกไปหมดแล้ว………………………………………..

ข้าพเจ้ายืนมองแอร์ที่ตู้บิวอินตำแหน่งที่ทุกห้องเจอปัญหานั้น น้ำตาข้าพเจ้าไหลริน ขอบพระคุณ ขอบพระคุณพระองค์เจ้าข้า พร้อมกับหันหลังกลับมามองไม้กางเขนที่สง่างาม ที่หน้าต่างห้องข้าพเจ้านั้น และไม่เคยสงสัยเลยว่าห้องข้าพเจ้านั้นรอดพ้นน้ำรั่วมาได้อย่างไร

เนื่องในวันขอบคุณพระเจ้าอยากหนุนใจให้พี่น้องเรียนรู้ที่จะวางใจแล้วก็ฝากบ้านของเราไว้กับพระเจ้าในทุกๆวัน ถึงแม้เราจะรู้กันดีแก่ใจว่าพระเจ้าทรงคุ้มครองดูแลอยู่เสมอ แต่ท่าทีของเราที่ขอบพระคุณและสำนึกในพระคุณพระเจ้ามิใช่หรือที่พระองค์ทรงโปรดปรานจากลูกของพระองค์ทุกคน

ดวงรัตน์ อินทร (องุ่น)
E-mail: [email protected]
17 ตุลาคม 2551