คำอุปมาของพระเยซูที่คริสเตียนรู้จักมากที่สุดเรื่องหนึ่งคือเรื่องบุตรน้อยหลงหาย (ลก.15:11-32) ส่วนใหญ่ความสนใจของคริสเตียนจะอยู่ที่บุตรคนเล็กที่ไปเมืองไกลพร้อมทรัพย์สมบัติมากมายที่พ่อแบ่งให้เขาเพื่อเอาไปลงทุนสร้างเนื้อสร้างตัวตามที่เขาบอกกับพ่อ แต่หลังจากนั้นไม่กี่ปีเขาก็ซมซานกลับมาขอสมัครเป็นคนใช้ด้วยเนื้อตัวที่สกปรกและซูบผอม ไม่เหลือสภาพเดิม พ่อก็ต้อนรับด้วยความยินดีและจัดงานเลี้ยงฉลอง
แต่ในเรื่องนี้ยังมีพี่คนโตซึ่งมักจะไม่เป็นจุดสนใจของคริสเตียน และบางทีก็ลืมไปเลยว่ามีพี่ชายคนโตในเรื่องนี้ด้วย พี่ชายคนโตเป็นลูกที่ดีของพ่อ อยู่ช่วยงานพ่อตลอด เป็นกำลังสำคัญให้กับพ่อในการทำธุรกิจของครอบครัว เขาตั้งใจรับใช้พ่อเต็มที่ เมื่อน้องชายของเขากลับมาในสภาพสิ้นเนื้อประดาตัว ผลาญเงินพ่อจนหมด เขาเห็นความผิดของน้องชายชัดเจนมากและตัดสินว่าใช้ไม่ได้ น่ารังเกียจอย่างยิ่ง ต้องชดใช้ความผิดให้สาสม
เมื่อเขาเห็นพ่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับน้องขายของเขา เขาผิดหวังและโกรธพ่อมากที่ทำเช่นนั้น เหมือนเป็นการให้รางวัลแก่คนที่ทำผิดอย่างให้อภัยไม่ได้ คนแบบน้องชายเขาไม่ควรได้รับโอกาสที่จะกลับมาเป็นลูกของพ่ออีกเลย ควรจะถูกขับไล่ออกไปให้พ้นหน้า นั่นคือมุมมองของพี่ชายคนโต แต่มุมมองของพ่อเห็นว่า ลูกคนนี้เหมือนตายไปแล้วแต่ได้กลับคืนมา จึงเลี้ยงฉลองด้วยความยินดี แม้เขาจะทำผิดอย่างมหันต์ แต่เมื่อทำผิดแล้วสำนึกตัวมาขอความเมตตา พ่อที่มีความรักลูกอย่างมากก็พร้อมจะให้อภัยและให้โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่ซ้ำเติม ไม่สมน้ำหน้า พ่อในเรื่องนี้คือพระเจ้าพระบิดาของเราในสวรรค์ ให้เรามีจิตใจอย่างเดียวกับพระองค์ในการเมตตาคนบาปที่กลับใจใหม่