ในฐานะที่ผู้เชื่อทุกคนได้รับการแต่งตั้งให้เป็นปุโรหิตของพระเจ้า “และทรงตั้งเราไว้ให้เป็นอาณาจักรและเป็นปุโรหิตของพระเจ้าพระบิดาของพระองค์”(วว.1:6) หน้าที่สำคัญประการหนึ่งของปุโรหิตในการปรนนิบัติพระเจ้าคือการนมัสการพระเจ้า ถวายเครื่องสักการะะบูชาฝ่ายวิญญาณแด่พระเจ้า(1ปต.2:5) ซึ่งก็คือคำสรรเสริญยกย่องพระเจ้า(ฮบ.13:15) พระเยซูคริสต์ได้ตรัสว่าพระบิดาทรงแสวงหาคนที่จะนมัสการพระองค์อย่างถูกต้องหรืออย่างแท้จริงคือนมัสการด้วยจิตวิญญาณและความจริง (ยน.4:23-24)
ทุกวันนี้การนมัสการอาจเน้นเรื่องเพลงเรื่องการแสดงออกภายนอกให้ปรากฏโดยขาดการเน้นเรื่องภายในจิตวิญญาณซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของการนมัสการพระเจ้า การนมัสการที่แท้จริงเป็นเรื่องท่าทีของจิตใจที่มีต่อพระเจ้า เป็นความสัมพันธ์ที่บุคคลนั้นหรือคนกลุ่มนั้นมีต่อพระเจ้า เป็นความซาบซึ้งใจและตระหนักถึงความยิ่งใหญ่และความดีงามของพระเจ้า แม้ผู้เชื่อจะได้คืนดีกับพระเจ้าและสามารถติดต่อกับพระเจ้าโดยตรงได้
แต่การนมัสการด้วยจิตวิญญาณก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย เพราะภายในของผู้เชื่อมีธรรมชาติของเนื้อหนังที่คอยขัดขวางและต่อสู้ไม่ให้มีการนมัสการพระเจ้าด้วยจิตวิญญาณ จำเป็นที่ผู้เชื่อต้องพึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์เพื่อควบคุมเนื้อหนัง ทำให้เกิดเสรีภาพในการที่จะนมัสการด้วยจิตวิญญาณได้ อย่าคิดว่าอาศัยการร้องเพลงและเครื่องดนตรีเท่านั้นก็เพียงพอที่จะนำให้เกิดการนมัสการด้วยจิตวิญญาณ บางครั้งเป็นการนมัสการที่แสดงออกแต่ภายนอกเท่านั้นโดยที่จิตใจไม่ได้นมัสการอย่างแท้จริง “ประชาชนนี้ให้เกียรติเราแต่ปาก ใจของเขาห่างไกลจากเรา เขานมัสการเราโดยหาประโยชน์มิได้–“(มธ.15:8-9) ให้เราตั้งเป้าหมายที่จะนมัสการพระเจ้าอย่างถูกต้องแท้จริง